ඒකාධිපතියෙකු තම ජනතාවට කී අවසන් කතාව

 

“දයාවන්ත වූත්, ත්‍යාගවන්ත වූත් අල්ලාහ් දෙවියන්ගේ නාමයෙන්,
අවුරුදු හතලිහක්, ඇතැම් විට ඊට වැඩි කාලයක්දැයි මට මතක නැත, මම මගේ ජනතාවට අවශ්‍ය නිවාස, රෝහල්, පාසල් හා ඔවුන් කුසගින්නේ සිටින විට ඔවුන්ට අවශ්‍ය ආහාරද ලබා දෙන්නට මට හැකි සෑම දෙයක්ම කළෙමි. කාන්තාරයක්ව තිබුණු බෙන්ගාසිය පවා මම සශ්‍රීක ගොවිබිමක් කළෙමි.
මම රොනල්ඩ් රේගන් නම් වූ ගොපල්ලාගේ ප්‍රහාර වලට එරෙහිව නැගී උන්නෙමි. ඒ ඔහු මා විසින් හදා ගත් අහිංසක අනාථ දියණියව මරා දැමූ විටය. ඔහු උත්සාහ කළේ මා මරාදමන්නටය. එහෙත් මිය යන්නට සිදු වුණේ ඒ දුප්පත් අහිංසක දැරියටය. ඉන්පසු මම අප්‍රිකානු සංධානය වෙනුවෙන් මගේ අප්‍රිකානු සොයුරන්ටත් අරාබි මිතුරන්ටත් මුදලින් උපකාර කළෙමි.
මහජන කමිටු වලින් රට පාලනය කරමින් සැබෑ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ සංකල්පය වටහා ගන්නට මගේ රට වැසියන්ට උදව් කරන්නට මට කරන්නට හැකි සියලු දේ කළෙමි. එහෙත් එයද ප්‍රමාණවත් වූයේ නැත. කාමර දහයකටත් වැඩි නිවාස හා ඒවා පිරෙන්නට බඩුමුට්ටුද ඇති මිනිසුන්ට පවා ඒවායින් සෑහීමකට පත් වෙන්නට නොහැකි විය. ඔවුන්ට තව තවත් දේ උවමනා විය.
තමන්ට “ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය“ත්, “නිදහස“ත් උවමනා බව ඔවුහු ඇමරිකානුවන්ට සහ අනෙකුත් අමුත්තන්ට කීහ. එය “ලොකුම බල්ලා විසින් සෙසු උන්ව කා දමන“ අන්දමේ බෙල්ල කපන ක්‍රමවේදයක් වේ යැයි ඔවුන් හදුනාගත්තේ නැත. ඔවුන් මේ වචන වලින් කොතරම් වශී වී උන්නාදැයි කිවහොත් ඇමරිකාව යනු නොමිලේ ඖෂධ නැති, නොමිලයේ නිවාස නොදෙන, නොමිලයේ ප්‍රතිකාර කරන රෝහල් නැති, නොමිලයේ අධ්‍යාපනය නොදෙන, නොමිලයේ ආහාර නොදෙන, සහ මිනිසුන්ට තම ආහාරවේල උපයා ගන්නට දවස පුරා වෙහෙස වී වැඩ කරන්නට සිදුවෙන රටක් බව ඔවුන් තේරුම් ගත්තේ නැත.
මා කොතරම් දේ කළද, ඇතැමුන්ට එයින් සෑහීමකට පත් වෙන්නට නොහැකි විය. එහෙත් මගේ අනෙක් රටවැසියෝ මා ගැන දැන සිටියහ. මා ගමාල් අබ්දුල් නසාර්ගේ පුත්‍රයා බව ඔවුහු දනිති. සලාහ් අල් ඩීන්ට පසුව අපට උන් එකම මුස්ලිම් නායකයා හා අරාබි නායකයා ඔහු පමණකි. ඔහු ඔහුගේ මිනිසුන් වෙනුවෙන් සූවස් ඇල ගොඩ නැගුවාක් මෙන් මම මගේ මිනිසුන් වෙනුවෙන් ලිබියාව ගොඩනැගුවෙමි. මා ගියේ ඔහුගේ පිය සටහන් අනුවය. ඔහු මෙන්ම මාද උත්සාහ කළේ අපේ උරුමය සොරා ගන්නා සොරුන්ගෙන්, යටත්විජිත ආධිපත්‍යයෙන් මගේ මිනිසුන් මුදා ගන්නටය.
දැන් මම යුධ ඉතිහාසයේ විශාලතම සේනාවකගේ ප්‍රහාරයට යටත්ව සිටින්නෙමි. මගෙ පුංචි අප්‍රිකානු පුත්‍රයා, ඔබාමාට මා මරා දමන්නට උවමනාය. ඔහුට අපේ රටේ නිදහස උදුරා ගන්නට උවමනාය. අපේ රටේ මිනිසුන් නොමිලයේ ලබන ගෙවල්, අපේ රටේ නිදහස් සෞඛ්‍ය සේවය, අපේ නිදහස් අධ්‍යාපනය, අපේ රටේ මිනිසුන් නොමිලයේ ලබන ආහාර, උදුරා ගන්නට ඔහුට උවමනාය. එහෙත් එහි අර්ථය කුමක්දැයි තුන් වන ලෝකයේ රටවල අපි හොදින් දනිමු. එහි අරුත සංස්ථාවන් විසින් රටවල් පාලනය කිරීමත්, ලෝකය පාලනය කිරීමත් එයින් මිනිසුන් විදවීමත්ය.
ඉතින් මට වෙනත් විකල්පයක් නැත. මා මෙයට මුහුණ දිය යුතුය. අල්ලාහ් දෙවියන්ගේ කැමැත්ත අනුව ඔහු පෙන්වූ මාර්ගයේ යමින් මා මිය යා යුතුය. අපේ රට ගොවිබිම් වලින් සශ්‍රීක කර, ආහාරයෙන් හා සෞඛ්‍යයෙන් පොහොසත් කර, අපේ අප්‍රිකානු හා අරාබි සහෝදර සහෝදරියන්ටත් උදව් කළ යුතු බව අල්ලාහ් දෙවියන් මට පෙන්වූ මාර්ගයයි.
මම මැරෙන්නට අකමැත්තෙමි. එහෙත් මගේ මව්බිමත්, මගේ මිනිසුන් හා මගේ දරුවන් බදු වූ දහස් ගණන් දරුවනුත් රැක ගන්නට මගේ ජීවිතය දෙන්නට සිදුවේ නම් එය මම ඉටු කරමි.
මම නේටෝවේ කුරුසයුද්ධගාමීන්ගේ ප්‍රහාර වලට එරෙහිව නැගී සිටියෙමි. කෘරත්වයට එරෙහිව නැගී සිටියෙමි. පාවාදීම් වලට එරෙහිව නැගී සිටියෙමි. බටහිරටත්, එහි යටත්විජිතවාදී බල තණ්හාවටත් එරෙහිව නැගී සිටියෙමි. මගේ අප්‍රිකානු සහෝදරයින් හා මගේ සැබෑ අරාබි මිතුරන් වෙනුවෙන් මට හැකි අයුරින් පෙනී සිටියෙමි. මගේ මේ අවසන් ප්‍රකාශය ඒ බව ලෝකයට කියන මගේ හඩ වේවා.
අනෙක් අය මාලිගා තනද්දී මම සාමාන්‍ය නිවසකත්, ඇතැම්විට කූඩාරමකත් දිවිගෙවූයෙමි. සිරේට් හි ගෙවුණු මගේ තරුණ කාලය මට අමතක නැත. මා අපේ ජාතික භාණ්ඩාගාරය අත්තනෝමතික ලෙස භාවිතා කළේද නැත. අපේ ශ්‍රේෂ්ඨ මුස්ලිම් නායකයෙකු වූ සලාෆ් අල් ඩීන් මෙන්ම මාද මා වෙනුවෙන් ලබා ගත්තේ ඉතා ස්වල්පයකි.
බටහිර සිටින සමහරුන් මාව “පිස්සෙකු“ ලෙස හදුන්වනු ඇත. ඔවුන් බොරුව තව දුරටත් පතුරුවන්නේ සත්‍ය දැන දැනමය. අපේ රට අධිරාජ්‍යවාදී ග්‍රහණයට හසු නොවූ නිදහස් නිවහල් භූමියක් බව ඔවුහු දනිති. මගේ දැක්මත්, මගේ ගමන්මගත් මගේ මිනිසුන්ට පැහැදිලි බවත් ඔවුහු දනිති. එය දැන දැනමත් ඔවුහු බොරුවම පතුරුවති.
මගේ අවසන් හුස්ම පොද තෙක්ම මම අපේ නිදහස වෙනුවෙන් සටන් කරමි. නිදහස්වත් විශ්වාසවන්තවත් පවතින්නට අල්ලාහ් දෙවියන් අපට පිහිට වනු ඇත.
කර්නල් මුවම්මර් ගඩාෆි.
2011.04.17 වන දිනදීය.
(කර්නල් මුවම්මර් ගඩාෆි තම රටවැසියන් අමතා කළ අවසන් නිල ප්‍රකාශය මෙය බව කියැවෙයි.)
නිසරු කාන්තාර රටක්ව තිබුණු ලිබියාව මුවම්මර් ගඩාෆිගේ පාලන කාලය තුළ කලාපයේ සශ්‍රීකම රාජ්‍යය බවට පත් වූ බව ප්‍රතික්ෂේප කළ නොහැකි සත්‍යයකි. මේ කර්නල් ගඩාෆිගේ පාලන සමය තුළ ලිබියාවේ පැවති තත්වය ගැන ඔබ නොදත් කරුණු කිහිපයකි.
* ඒ කාලය තුළ ලිබියාවේ විදුලි බිල් තිබුණේ නැත. සියලුම රටවැසියන්ට විදුලිය නොමිලේ ලැබිණ.
* ණය වලට පොලියක් නැත. ලිබියාවේ සියලු බැංකු රජය සතු වූ අතර, රටවැසියන්ට ණය නිකුත් කරන ලද්දේ 0%ක ණය අනුපාතයටය.
* ලිබියානුවෙකුට උපාධියෙන් පසුවත් රැකියාවක් සොයා ගැනීමට නොහැකි වී නම් ඔහුට හෝ ඇයට සුදුසු රැකියාවක් ලැබෙනතුරු රජයෙන් එම තැනැත්තාට ප්‍රමාණවත් වැටුපක් ගෙවයි.
* කෘෂිකර්මාන්තය / ගොවිපල පාලනය කිරීමට යොමු වන ලිබියානුවන්ට ඒ සදහා භූමියක්, නිවසක්, කෘෂි උපකරණ, පශු සම්පත් හා අවශ්‍ය මූලික පහසුකම් රජයෙන් නොමිලයේ සැපයෙයි.
* කාන්තාරයක්ව තිබුණු රටක සෑම තැනකටම පහසුවෙන් ජලය ලබා ගැනීමට හැකි වුණු Great Man-Made River නම් වූ ලෝකයේ විශාලතම ජලසම්පාදන ව්‍යාපෘතිය ක්‍රියාත්මක කළේ කර්නල් මුවම්මර් ගඩාෆිය.
* “නිවසක් යනු සෑම පුද්ගලයෙකුගේම මානව හිමිකමකි“ යි ලිබියාවේ එවකට සැලකිණි.
* ලිබියාවේ අලුත විවාපත් වන අයට ලිබියානු රජයෙන් ඔවුන්ගේ පළමු නිවාසය මිලදීගෙන නව දිවිය ඇරඹීම සදහා ඩිනාර් 60,000 ක් (ඇමරිකානු ඩොලර් 50,000)ක් ලබා දෙනු ලැබිණ.
*එක් දරු උපතක් සදහා මවකට ඇමරිකානු ඩොලර් පන්දහසක දීමනාවක් රජයෙන් ලබා දෙනු ලැබිණ.
* ලිබියානුවෙකු මෝටර් රථයක් මිලදී ගන්නා විට එහි වටිනාකමින් 50% ක් රජය විසින් දරනු ලැබිණ.
* එවකට ලිබියාවේ පෙට්‍රල් ලීටරයක මිල ඇ.ඩො. 0.14ක් විය.
* අධ්‍යාපනයත් වෛද්‍ය ප්‍රතිකාරත් රටවැසියන්ට මුළුමනින්ම නොමිලේ ලැබිණ. අරාබිය හා අප්‍රිකානු ලෝකය තුළ හොදම සෞඛ්‍ය සේවාවක් තිබුණු රට ලිබියාව විය. සෑම පුද්ගලයෙකුටම කිසිදු ගාස්තු අය කිරීමකින් තොරව වෛද්‍යවරුන්ගේ, රෝහල් වල, සායන වල සේවාව හා නොමිලේ ඖෂධ ලබා ගත හැකි විය.
* ලිබියානුවෙකුට තමාට අවශ්‍ය අධ්‍යාපනය හෝ වෛද්‍ය ප්‍රතිකාරයක් ලිබියාවේදී ලබා ගත නොහැකිව පිටරටකට යන්නට සිදුවුවහොත් ලිබියානු රජය විසින් ඒ සදහා අවසරය ලබා දෙන අතර ඒ වෙනුවෙන් වියදම් කිරීමට ඇ.ඩො. 2300 ක මාසික දීමනාවක්ද එකී පුද්ගලයාට ලබා දෙන්නට කටයුතු කෙරිණ.
* ගඩාෆිගේ පාලනයට පෙර ලිබියාවේ සාක්ෂරතාවය තිබුණේ 25%ක් පමණක් වන අතර වර්තමානය වන විට එය 87%කි. ලිබියාවේ 25%කට පමණම විශ්ව විද්‍යාල උපාධියක් ඇත.
එලෙසින් තිබුණු ලිබියාව ඇමරිකාවේත් නේටෝ හමුදාවන්ගේත් සහයෙන් “ඒකාධිපතියාගෙන් මුදාගත්“ පසුව අද පත්ව ඇති තත්වය ගැන කිව යුතු නැත.
බොහෝ ආසියාතික හා මුස්ලිම් රටවල් වර්තමානයේ අස්ථාවර වී ඇත්තේ එවන් පාලකයන්ගේ නායකත්වය හා ආරක්ෂාව නැති හෙයිනි.

නිම්මි මුදිතා හේරත්

ඉරිදා දිවයින