පිඹිනවා වගෙ ඇහෙනවා මටපැට්ටේරියේ හයේ සංඟුවඔබ එතැයි මග බලනවා මමනැවතිලා පෙර උන්නු වංඟුව
මේ තමයි ඉරණම අපේ දැන් දුක්වෙන්නෙ ඇයි අනේ බම්ඹුවලත වුනොත් හිත හිතා මේ ගැනසුදෝ මට හැමදාම බිංදුව
මව් පියන්ටත් දුක හිතී ඇතිදැන් එදා ගැන මටත් පිම්ඹුවඋං ඉතිං හැමදාම දුන්නේමගේ දිවියට අඩුම ලංසුව
හිත හදාගෙන අයින් වෙමු අපිතවත් මග තොට නොවී සංඩුවඑහෙම බැරිනම් පැනල යමු අපිපස්සෙ හොඳවෙයි නේද වස්තුව
ලස්සන වෙසක් මල් පිබිදෙන වෙසක් මහේ .
තනිවී හඩන කොවුලකු හඩ දුරින් ඇහේ
රූබර වෙසක් සද අද නෑ ගියෙද කොහේ
අමණාපව සමග අප සැගවුනිද එහේ
දෙදහස් වසක් පෙර සිට මේ පින් බිමට
පෑයූ වෙසක් සද අද මෙහි නාවාට
බැහැ කිසි දොසක් පවසනු හිතකින් ඈට
මිනිසයි රිදුම් දුන්නේ ඇගෙ හදවතට
සදදිය ගලපු හෝපලු වනපොත් නැසුවා
සදදිය අතුල ගං හෝ ඇල දොල සිදුවා
සදදිය නෑව හා,මුව,ඇත්,රැල මැරුවා
ඇය බෝ කලක් මේ දුක ඉවසන් සිටියා
බුදුහිමි දෙසූ අම දම් හිද මිගදායේ
අහසින් බිමට බැහැලයි ඈ බණ ඇහුවේ
හටගත් හැම දෙයම යම් දිනයක නැතිවේ
එයදත් ඇයත් ඒ අනුවයි දිවි ගෙව්වේ
වටහා නොගත් මිනිසා ඒ නියත දම
කෙලෙසා දැමුව පාගා ඇගෙ තුරුණු ලැම
සදදිය නොවේ ඉන්පසු ඇය හෙලුවෙ බිම
කදුළුයි ඇගේ දෙනෙතින් ගැලු ,නොවුනු නිම
