අලුත් අවුරුද්ද ගෙවි යනවා.
හිස තෙල් ගා ස්නානය කරන නැකතුත් පහුවුනා.
මගේ මිත්‍ර බන්දු කනස්සල්ලෙන්....මට නන්දා මාලණියන්ගේ සුදු හාමිනේ මතක් වුනා.
"සුදු හාමිනේ නුඹ කොතැනද අද දවසේ දීගෙක ගිහින් දරු පිරිවර මැද සුවසේ
ලේලිය කැටුව මගෙ පුතු වෙන් විය රහසේ
මං විතරයි තනියම දැන් මගෙ නිවසේ
උඹලගෙ තාත්තා ඇත දුර බලාගෙන
කවදා දූ පුතුන් ඒ දැයි පතාගෙන
වේවැල් කැඩුණු පුටුවේ වක ගසාගෙන
මං ඉන්නවා නෙතු කඳුළැල් දරාගෙන
දරුවන් ඇඳුම් ඇඟැලුම් ගෙන සිඹින්නෙමී
මනසින් එදා කෙළි සෙල්ලම් දකින්නෙමී
මරණයෙ දොරකඩට සපැමිණ සිටින්නෙමී
ලේකිරි පෙවූ දරුවන් දැක මියෙන්නෙමී "
ගී පද - මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න.
සංගීතය - නන්දා මාලිනී.
ගායනය - නන්දා මාලනී
බන්දු දෙපලට දු වරුන් දෙදෙනයි. එක පුතයි.
විවාහයෙන් පස්සේ ඔවුන් වෙන වෙනම කැදලි හදා ගෙන ඉගිල්ලිලා.
දරු මුනුපුරන් අහිමිවු පාලුව දෙපලට දරාගන්න බැරි වෙලා.
අවුරුද්දට සති ගානකට ඉස්සර බන්දු ලක ලෑස්ති වුනේ දරු මුනුපුරන් එක්ක අවුරුදු සමරන්න.
දෙපලම මහත් ප්‍රබෝධයෙන් .....ලෙඩ දුක් පහවෙලා .........සිත් සතන් පහන් වෙලා ......මුණුවල මල් පිපිලා..
ඒත් බලාපොරොත්තු කඩවෙලා.
අවුරුද්දට එන්න අපහසු බව දන්වමින් දරුවන් තුන්දෙනාම පණිවිඩ තියලා.
අවුරුදු හිතවත් කම් තර කර ගන්න බන්දු දකින්න ගිය අපිට අහන්න වුනේ දුක් ගැනවිල්ලක්
පාලුවත් තනිකමත් බන්දු යුවලට හොදටම දැනිලා.
කොයි වැඩිහිටියත් පොදු තනිකම......
මම බන්දුට කියනවා.
පොතක් පතක් කියවන්න.
මුණු පොතේ නන්නාදුනන යහලුවෝ ටිකක් හොයාගන්න
හැබැයි පරිස්සමෙන්....අපේ වයසටයි අපේ බුද්ධිමය තරාතිරමටයි අපි කැමති අදහස් උදහස් වලට ගැලපෙන ..අය තෝරා බේරා ගෙන කතා බහක් පටන් ගන්න
කාලය ගෙවිලා යනවා තේරෙන්නේ නැහැ.
අන්තරජාලයෙන් කැමති මාතෘකා යටතේ තියෙන ලිපි ලේඛණ කියවන්න.
දැන් ගමන් බිමන් යන්නත් බැහැ. මහන්සියි. තනියෙන් යන්නත් බැහැ.
අවට ඉන්න යාලු හිතවතුන් හමුවෙන්නත් තියෙන ඉඩකඩත් සීමාසහිත වෙලා.
බන්දු දෙපල ගුරුවරු.
ළමයිත් එක්කම ජීවිත කාලයම ගෙවලා විශ්‍රාම ගිය එයාලට පාලුව තව තවත් දැනෙනවා.
ජීවිතය .......අපි කාටත් පොදු ධර්මතාවයක හිරවෙලා.
